Vanoggend toe ek die blindings lig

Joan Hambidge

laai jy jou kind af. Soos ’n voyeur kyk
ek toe. Die kind haal sy tas uit. Jy groet hom.
Jy kyk nie op soos oudergewoonte
om te sien of my venster oop
is nie. ’n Teken indertyd van ’n SOS:
oggendkoffie, gesels, koestering voor die dag begin.
Nou kyk ek na jou. Soos ’n karakter in Robbe-Grillet
se La Jalousie. Deur die blindings. Vér van jou.
Ver van jou goed, na aan jou skade. Die duur wynkruik
— ingesmokkel uit ’n verre land — het ’n kraak in. ’n Fotoboek
wys smeersels. En jou swart leerskoene (waarmee jy oor my stap)
staan ongevraag in my studeerkamer waar Freud en Lacan toekyk:
op ons verhouding verpak in ’n kartonboks
vol geskenke, onthousels, foto’s, struwelinge,
die “family romance”, jy & ek.
Onverwags afgesmyt op ’n Blou Maandag.
Return to sender. Afgehandel. Uitgegooi.
Soos ’n orgaan wat verwerp word. ’n Opvoering wat gekanselleer word.
Om die blindings te lig. Om die bordjies te verhang, sou ek sê.
Hoe lank duur dit voordat ons ophou kyk en wonder en tob?
Of bly die kraak in die wynkruik vir altyd daar? Of breek dit vanself?
En nou gaan ek ophou tob en dink en wroeg.
Waarskynlik self die wynkruik breek,
my hoof vetsmeer met olie, my klere skeur,
vir veertig dae en nagte ronddwaal in die woestyn
en veral, veral my totaal, finaal, volledig oorgee aan
die enigste, blywendste, durendste verhouding: die poësie ...